دلنوشه یک پسر کرد بوکانی

چومه هه ر شوینیک به دوای به ختا نا ئومیدی بو به به شم

ده پیم بلی چ سیریکه که من ئـــاوا چاره ره شــــــــــــــــــم

بو کوه ده روی ریـــــت گرتوا بارگه ی خه مت هه ل گرتـــــوا

ده روی به نا شــــاره زایی ده بیه هاوسه ری ته نیایــــــــی

ئه مشــو تا بیانی چاوانــــم نه چونه خــــــه و

خودا کاریکی وای کرت روژم لی بوه به شه و

ده کاریکی واش بکـــه بلکو شو نه کا بـــه ئه و

ئه نالینم به م شه وه بیری تو ئه که م به شه و

گاه دلتنـــــــگ می شوم دلتنـگتر از تمام دلتنگـــــــــی ها

حسرت ها را می شمارم

و باختن ها

وصدای شکستن را

... نمیدانم من کدامین امید را ناامید کردم

وکدام خواهش را نشنیدم

وبه کدام دلتنگی خندیدم

که چنین دلتنگــــــــــــــــم............